Celem artykułu jest analiza powtarzalności kryzysów gospodarczych w XXI wieku oraz wskazanie kluczowych mechanizmów ich powstawania i przebiegu. W szczególności analizowane są konsekwencje polityki antycyklicznej, która – choć krótkookresowo stabilizuje gospodarkę – prowadzi do narastania długu publicznego i prywatnego, zwiększając ryzyko kolejnych kryzysów. Perspektywa przyjęta w artykule integruje ekonomię, nauki społeczne i polityczne, zgodnie z argumentacją, że zjawiska kryzysowe nie są wyłącznie efektem czynników makroekonomicznych, lecz wynikają także z emocjonalnych i instytucjonalnych reakcji społeczeństw oraz ich uwarunkowań zewnętrznych. Wszelkie modelowe ujęcia cyklu koniunkturalnego i modelowe sposoby przeciwdziałania kryzysom gospodarczym zawodzą. Polityka gospodarcza musi coraz bardziej liczyć na mikroekonomiczne zarządzanie, nadające gospodarkom antykruchość i rezyliencję, a makroekonomia coraz bardziej odwoływać się do analizy kontekstualnej i tzw. eksperymentów naturalnych. W artykule wykorzystana została analiza modelowa i badania empiryczne dotyczące lat 2000–2023 oraz 22 krajów europejskich, należących do OECD.