Obecna sytuacja na rynku pracy nie pozostaje bez wpływu na sposób funkcjonowania szkół wyższych. Od uczelni oczekuje się dziś, że będą prowadzić edukację na rzecz globalnego obywatelstwa, kształcić „obywateli świata”, otwartych na inne kultury i konteksty. To z kolei oznacza wkroczenie na drogę internacjonalizacji prowadzonej działalności. Głównym celem niniejszego artykułu było ukazanie istoty i ważkości procesu umiędzynarodowienia szkół wyższych. Wyniki badań ankietowych przeprowadzonych przez autorkę pozwalają ocenić przebieg tego procesu z perspektywy nauczyciela publicznej uczelni ekonomicznej w Polsce. Analizie poddano 16 wybranych działań służących umiędzynarodowieniu. W badaniu wykorzystano metodę ankietową, analizę dokumentacji organizacyjnej oraz analizę literatury przedmiotu. Badanie ankietowe typu CAWI przeprowadzono w miesiącach wrzesień – październik 2020 r. na próbie obejmującej 206 nauczycieli z trzech publicznych uczelni ekonomicznych: SGH w Warszawie, Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie oraz Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. Badanie pokazało, że nauczyciele dostrzegają znaczenie i potrzebę podejmowania tego rodzaju inicjatyw. Zgodnie z przewidywaniami za najistotniejszy aspekt internacjonalizacji uznano mobilność studentów i kadry, za najmniej istotne – poszerzenie udziału recenzentów zagranicznych w ocenach dorobku naukowego. W przeciwieństwie do uczelni zachodnich, polskie szkoły kładą mniejszy nacisk na akulturację studentów i gości z zagranicy. Analiza dotychczasowej aktywności uczelni w zakresie umiędzynarodowienia wykazała nie do końca zgodny z preferencjami nauczycieli kierunek zaangażowania. Za największą korzyść ze współpracy międzynarodowej respondenci uznali możliwość samodoskonalenia i uczenia się.