Celem artykułu jest ocena modeli nadzoru finansowego istniejących na świecie oraz próba odpowiedzi na pytanie, czy obecne zmiany, jakie mają miejsce w nadzorze nad rynkiem finansowym, będą w stanie poprawić efektywność nadzoru oraz ograniczyć konsekwencje następnych kryzysów. Artykuł zawiera dwa interesujące wnioski. Po pierwsze, nie istnieje jeden optymalny model nadzoru finansowego, którego wprowadzenie przyczyniłby się do zasadniczego wzrostu stabilności systemów finansowych. Zarówno model zintegrowany, który istnieje w Polsce, jak też model sektorowy, który posiadają Stany Zjednoczone, mają swoje wady i zalety. Wydaje się jednak, iż model zintegrowany, niezależny od banku centralnego, nie pozwala na szybkie i efektywne reakcje na rynku finansowym podczas turbulencji finansowych. Po drugie, nie jest pewne, czy obecny kształt nadzoru finansowego, jaki proponuje Unia Europejska, przyczyni się do większej stabilności systemów finansowych w UE. Wspólny nadzór tylko dla krajów strefy euro nie powinien negatywnie wpłynąć na sytuację sektora bankowego w krajach spoza strefy, w tym w krajach Europy Środkowo-Wschodniej. (abstrakt oryginalny)