Dotychczasowy model rozwoju społeczno-gospodarczego, ukierunkowany na maksymalizację dobrobytu wyrażanego dochodem, przyczynił się do degradacji środowiska naturalnego na wielką skalę. W rezultacie pojawiły się nowe kierunki badań, związane zarówno z redefinicją koncepcji dobrobytu, jak i włączeniem złożonej problematyki środowiska naturalnego w ramy myślenia ekonomicznego. Celem artykułu jest próba usystematyzowania pozycji i roli środowiska naturalnego w trzech odmiennych ujęciach dobrobytu: w ekonomii neoklasycznej oraz w podejściu społecznym i podejściu subiektywnym. Na podstawie szerokiego przeglądu literatury identyfikowane są koncepcje opisujące relację człowiek-środowisko oraz ich przełożenie na dobrobyt. Usystematyzowane ramy pojęciowe tych koncepcji są prezentowane w postaci modeli graficznych, których analiza pozwala wyciągnąć wnioski na temat roli środowiska w rozważaniach o rozwoju społeczno-gospodarczym. Włączanie części dorobku alternatywnych ujęć dobrobytu do ekonomii neoklasycznej wiąże się z pojawianiem się nowych trendów w ekonomii środowiska. (abstrakt oryginalny)