Zarówno neokeynesizm jak i postkeynesizm od wielu lat starają się zgłębić problem racjonowania kredytu, który oznacza, że rynek nie zaspokaja w pełni zgłaszanego przez prywatne podmioty popytu na pieniądz. Każde z podejść oferuje oryginalny wkład w analizę zachowań na rynkach finansowych, ale jednocześnie dokonania te oparte są na diametralnie odmiennych podstawach analitycznych. Wizja neokeynesowska wykazuje bardzo silne wpływy neoklasyczne, które są nie do pogodzenia z heterodoksyjnymi korzeniami postkeynesizmu. Z tego względu wykluczona jest możliwość prostej, mechanicznej integracji obu teorii, a nawet uznania ich za komplementarne. Przeprowadzone w artykule porównanie daje podstawę do stwierdzenia, że analiza postkeynesowska wykazuje większy stopień realizmu, a przez to większą moc eksplanacyjną w badaniach nad funkcjonowaniem rynku kredytowego i możliwością pojawiania się zjawiska racjonowania kredytu od teorii neokeynesowskiej. Wydaje się zatem, że w obliczu niesłabnącego zainteresowania problemem racjonowania kredytu postkeynesizm oferuje bardziej obiecujący kierunek dalszych badań niż teoria neokeynesowska. (abstrakt oryginalny)