W artykule została przedstawiona natura kryzysu w perspektywie humanistyczno-społecznej. W przeświadczeniu autorów wyjaśnieniu procesu pojawiania i rozprzestrzeniania się kryzysów powinna towarzyszyć nie tylko ekonomia, lecz także refleksja z obszaru filozofii, a nawet sfery nauk politycznych. Opracowanie ma charakter przeglądowy. Zostało przygotowane przy wykorzystaniu metody analizy i krytyki piśmiennictwa. Zastosowano podejście deskryptywne i interdyscyplinarne. Wielowątkowy charakter rozważań na temat architektury kryzysu powinien pobudzić dyskusję, która, być może, stanie się fundamentem do bardziej precyzyjnej interpretacji zjawisk kryzysowych (spojrzenie holistyczne na pojawiające się wokół nas problemy ma znaczenie). Celem artykułu jest wskazanie różnych możliwości analizy istoty kryzysów. Za punkt wyjścia prowadzonych rozważań przyjęto ukazanie złożoności kryzysów, a także ich trajektorii. W dalszej kolejności są eksponowane problemy ekonomistów z przewidywaniem wystąpienia zakłóceń w funkcjonowaniu gospodarki. Dyskusję zamyka część poświęcona debacie polskich ekonomistów nad anatomią kryzysu (interpretacją źródeł kryzysów oraz ich implikacji dla szeroko rozumianej sfery życia człowieka). W zakończeniu sformułowano wnioski dotyczące kontestacji przestarzałego myślenia ekonomicznego o szeroko rozumianych zjawiskach kryzysowych. Okazuje się bowiem, że kryzysy coraz bardziej obnażają obszary nieładu w różnych sferach życia człowieka. Wskazują również na zawodność teorii ekonomii w kształtowaniu rzeczywistości w przestrzeni społecznej, ekonomicznej, a także politycznej.