Celem artykułu jest analiza, ocena i porównanie wybranych projektów reform strefy euro. Koncepcje przebudowy unii walutowej zostały tu podzielone na dwie grupy. Grupa pierwsza, reprezentowana przez „klasyków”, obejmuje metody integracji zaproponowane przez teorię optymalnego obszaru walutowego. Oznacza to szerokie wykorzystanie mechanizmów rynku w zarządzaniu strefą euro, co wiąże się ze zwiększeniem elastyczności całej gospodarki lub jej sektorów. Podejście drugie, prezentowane przez „instytucjonalistów”, zakłada ograniczenie elastyczności gospodarek i pełną synchronizację przebiegu cykli koniunkturalnych. Rzecznicy tej koncepcji widzą potrzebę zwiększenia roli instytucji i regulacji wspólnotowych w zarządzaniu gospodarką strefy euro. Realizacja koncepcji „klasyków” oznaczałaby radykalną zmianę dotychczasowych metod integracji, ponieważ proponują oni decentralizację polityki budżetowej i zarządzanie strefą euro przez mechanizmy rynku finansowego. Natomiast wdrożenie koncepcji „instytucjonalistów” jest tożsame z głęboką ingerencją władz wspólnotowych (ponadnarodowych) w zarządzaniu gospodarką – przy czym nie ma przekonujących dowodów, że synchronizacja cykli koniunkturalnych i budowanie silnej infrastruktury instytucjonalnej przyczyni się do zwiększenia efektywności procesów gospodarczych w krajach UGiW