Stopień dźwigni finansowej (DFL) to szeroko stosowany indeks, którego celem jest pomiar ryzyka finansowego wynikającego z dźwigni finansowej: wartości większe od jedności wskazują na bardziej niż proporcjonalne zmiany zysku netto w porównaniu z wywołującymi je względnymi zmianami zysku operacyjnego. Artykuł opisuje liczne wady tego wskaźnika, których część wynika z nieścisłości w samej definicji. Nawet jednak po odpowiednich korektach definicji DFL nie może być uznany za poprawną miarę ryzyka finansowego. Już samo oparcie tego wskaźnika na rocznych wartościach księgowych sprawia, że wskaźnik ten jest wadliwy. Co więcej, dla danej sytuacji finansowej indeks ten może przyjmować różne wartości, w tym mniejsze od jedności, co dyskwalifikuje ten miernik jako miarę dźwigni i ryzyka finansowego. Wartość tego wskaźnika zależy bowiem nie tylko od skali ryzyka, lecz także od arbitralnego wyboru wartości bazowych zysku. Autor proponuje gruntowną modyfikację koncepcji DFL jako miary ryzyka finansowego, a mianowicie przedefiniowanie go z perspektywy zysków na perspektywę majątku, co pozwala wykluczyć wartości mniejsze od jedności, a tym samym nadaje mu cechy niezbędne dla pomiaru efektu dźwigniowego. Zamiana wartości księgowych na rynkowe nie tylko sprawia, że wskaźnik ten staje się istotny dla inwestorów, ale także określa jednoznacznie jego bazę, tak iż wskaźnik przyjmuje jedną tylko wartość. Tym samym spełniony zostaje warunek konieczny, aby mógł on być miernikiem ryzyka. Jednak nawet po tych znaczących zmianach DFL okazuje się ujemnie obciążonym estymatorem mnożnika kapitału własnego - poprawnego miernika ryzyka finansowego. Artykuł ujawnia źródła oraz kwantyfikuje skalę tego błędu. Cechą dyskwalifikującą wskaźnika DFL jest to, iż mierzy on odchylenia względne, a nie bezwzględne, od oczekiwanego poziomu majątku. To z kolei sprawia, że DFL jest nie tyle miarą ryzyka, ile miarą, która zawiera w sobie zarówno ocenę ryzyka, jak i wynagrodzenia za ponoszone ryzyko. (abstrakt oryginalny)