Autor bada - za pomocą modelu ekonometrycznego - zależności między stawkami podatków oraz prywatnymi i publicznymi wydatkami na edukację a stopą wzrostu PKB w długim okresie. Wykazuje, że podatki dochodowe i konsumpcyjne ograniczają wzrost gospodarczy, przy czym podatki dochodowe bardziej niż konsumpcyjne. Na podstawie danych o gospodarce Polski w latach 2000-2011 autor wykazuje, że wzrost gospodarczy w Polsce był oparty głównie na bardzo szybkim wzroście zasobu kapitału ludzkiego (w tempie 5% rocznie), a dopiero w drugiej kolejności na akumulacji kapitału produkcyjnego (2,7% rocznie). Następnie autor przeprowadza symulacje pokazujące prawdopodobne efekty obniżenia poszczególnych rodzajów podatków. Redukcja głównych stawek podatkowych o 5 punktów procentowych zwiększyłaby stopę wzrostu PKB o 0,3 punktu procentowego, co dałoby po 30 latach skumulowany efekt w postaci o 9% wyższego PKB. Byłoby to równoznaczne ze zmniejszeniem obciążenia gospodarki podatkami z obecnych 33% do 26% PKB. Zauważalne przyspieszenie wzrostu gospodarczego można też osiągnąć zachowując łączne wpływy podatkowe w dotychczasowej wysokości poprzez zmianę struktury podatków, tzn. poprzez podniesienie opodatkowania konsumpcji i odpowiednie obniżenie podatków dochodowych. Kluczowe znaczenie dla tempa wzrostu gospodarczego ma poziom inwestycji w kapitał ludzki (wydatki na edukację). Trwałe zwiększenie nakładów na edukację o 1% PKB wywarłoby podobny efekt jak obniżenie stawek wszystkich podatków o 5 p.p. - tempo wzrostu PKB wzrosłoby o około 0,3 p.p. Nie ma przy tym większego znaczenia, czy dodatkowe pieniądze na edukację pochodzą z ograniczenia konsumpcji publicznej, czy prywatnej. (abstrakt oryginalny)