Przedmiotem artykułu jest aktywna polityka makroekonomiczna (APM) fiskalna i pieniężna - w wersjach podażowej i popytowej. Głównym celem polityki podażowej jest stymulowanie wzrostu zdolności produkcyjnej gospodarki, zaś głównym celem polityki popytowej jest pełne wykorzystanie tej zdolności. Polityka APM jest nieuznaniowa (niearbitralna), gdy można trafnie wyznaczyć jej cel operacyjny (także w odniesieniu do poszczególnych sektorów gospodarki) i gdy cel ten jest osiągalny. Autor próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy w gospodarce zdominowanej przez sektor usług podstawowe zmienne celu polityki podażowej i popytowej, tj. potencjalny PKB oraz różnica między potencjalnym i rzeczywistym PKB (luka popytowa), mogą być dokładnie wyznaczone i czy spełniają one kryteria nieuznaniowej APM. Strukturalna i sektorowa analiza wymienionych wyżej zmiennych wskazuje, że nie spełniają one tych kryteriów. Jest to związane przede wszystkim z niemierzalnością potencjalnego PKB. Ale nawet gdyby można było wiarygodnie wyznaczyć potencjalny PKB, jego wartość (podobnie jak wartość rzeczywistego PKB) byłaby nieadekwatna w odniesieniu do sektora usług, a w konsekwencji oszacowane elastyczności produkcji byłyby także niewiarygodne. Stosowanie niemierzalnych zmiennych opisujących wielkość produkcji lub bardzo niedokładnych szacunków wielkości mierzalnych jako podstawy APM może powodować niewłaściwe (nieuzasadnione lub nieefektywne) wydatkowanie środków publicznych (np. w programie redukcji emisji CO2 przyjętym w Unii Europejskiej). (abstrakt oryginalny)