Niniejszy artykuł pokazuje, że zasadnicze przyczyny ostatniego globalnego kryzysu finansowego, tzn. niskie stopy procentowe w głównych krajach wysoko rozwiniętych oraz nadwyżkowe oszczędności w krajach rozwijających się, można wiązać z ułomnościami międzynarodowego systemu monetarnego. Autorzy twierdzą, że ułomności te nasiliły się na skutek kryzysu. Wniosek ten służy do zarysowania prawdopodobnego kształtu polityki makroekonomicznej w głównych krajach wysoko rozwiniętych oraz w krajach rozwijających się. Autorzy zwracają uwagę na koszty polityki makroekonomicznej prowadzonej przez główne kraje wysoko rozwinięte w reakcji na kryzys, które wyrażają się przede wszystkim w opóźnianiu restrukturyzacji. Następnie omawiają zagrożenia, jakie reakcja ta rodzi dla krajów rozwijających się. W opinii autorów zagrożenia te uzasadniają prowadzenie polityki makroekonomicznej w sposób wydłużający okres dochodzenia do wysokiej aktywności gospodarczej. Wsparciem dla zdyscyplinowanej polityki makroekonomicznej mogą być pewne regulacje makroostrożnościowe. (abstrakt oryginalny)