Pojęcie "złotej reguły akumulacji" pojawiło się w debatach ekonomicznych w połowie lat 50., zostało analitycznie rozwinięte przez Edmunda Phelpsa i było przedmiotem ożywionych dyskusji w tamtych latach, korzeniami zaś sięga modeli wzrostu Harroda-Domara. Centralne twierdzenie tej reguły można przedstawić jak następuje. Wśród gospodarek uporządkowanych według rosnących współczynników kapitałochłonności istnieje jedna i tylko jedna kapitałochłonność, przy której konsumpcja będzie najwyższa. W przypadku złotej reguły akumulacji i w ujęciu Kaleckiego, analizującego przyspieszanie wzrostu gospodarczego przez zwiększenie kapitałochłonności, centralne zadanie jest podobne. W złotej regule szukamy dla gospodarki trajektorii wzrostu, na której jej kapitałochłonność zapewnia najwyższy poziom konsumpcji. Przed podobnym zadaniem staje centralny planista, który dąży do optymalizacji konsumpcji w długim okresie. W ujęciu analitycznym złotej reguły akumulacji są porównywane stany długookresowej równowagi bez większej uwagi dla samych procesów przejścia od jednego stanu do drugiego. Kalecki natomiast skupia uwagę na procesach przejściowych i zmianach konsumpcji nie tylko na długą, lecz także i na bliską metę. Ta różnica wyjaśnia sceptycyzm Kaleckiego co do praktycznego znaczenia "złotej reguły", gdyż ograniczenia dotyczące udziału konsumpcji w dochodzie narodowym na bliską metę mogą wykluczać optymalne rozwiązania sugerowane przez "złotą regułę akumulacji". (abstrakt oryginalny)