W artykule opisano istotę schematu quasi-eksperymentalnego wykorzystywanego i twórczo rozwijanego przez laureatów tegorocznej Nagrody Nobla. W szczególności scharakteryzowano cztery najpopularniejsze metody stosowane w ramach tego podejścia: model regresji nieciągłej, techniki parowania statystycznego, metodę różnicy w różnicach oraz regresję ze zmienną instrumentalną. Następnie przedstawiono istotę „rewolucji wiarygodności”, która – m.in. za sprawą Davida Carda, Joshuy Angrista i Guido Imbensa – odmieniła sposób uprawiania współczesnej ekonomii i wprowadziła metody quasi-eksperymentalne do kanonu ekonometrii. Na tym tle został zarysowany dorobek tegorocznych laureatów zarówno w odniesieniu do metod ekonometrycznych, jak i wiedzy ekonomicznej w trzech obszarach: edukacji, migracji międzynarodowych i rynku pracy. W artykule omówiono również ograniczenia podejścia empirycznego reprezentowanego przez noblistów. W ostatniej części zaprezentowano sylwetkę Alana Kruegera, wieloletniego współpracownika tegorocznych laureatów, który – gdyby żył – z pewnością dołączyłby do grona nagrodzonych ekonomicznym Noblem.