Strefa euro należy do najwolniej rozwijających się obszarów globalnej gospodarki. Jej problemy rozwojowe pozostają w sprzeczności z głównymi celami Unii Gospodarczej i Walutowej, sformułowanymi w Traktacie z Maastricht oraz stawiają pod znakiem zapytania korzyści z dalszego pogłębiania integracji europejskiej. Wyzwaniem dla skuteczności polityki gospodarczej prowadzonej przez instytucje europejskie, zwłaszcza Europejski Bank Centralny, był kryzys lat 2007-2008 oraz okres po kryzysie. Pokazały one, że kraje strefy euro jako całość nie potrafią pogodzić priorytetu niskiej inflacji z zapewnieniem gospodarce warunków do ożywienia; przeciwnie, wskutek niskiej skuteczności podejmowanych działań antykryzysowych, warunki te wydają się ulegać pogorszeniu. W konsekwencji gospodarka strefy euro może znajdować się w "pułapce niskiej inflacji", niosącej ze sobą ryzyko wieloletniej stagnacji, połączonej z tendencjami deflacyjnymi. W celu uzasadnienia powyższej hipotezy dokonano oszacowania parametrów strukturalnych modeli za pomocą metody wektorowej autoregresji (Vector Autoregression Model-VAR). Badania potwierdziły, iż wzrost podstawowej stopy procentowej EBC oraz realnej stopy procentowej prowadzi do ponadproporcjonalnego wzrostu luki PKB w strefie euro. Jeśli zatem EBC prowadzi politykę monetarną bezpośrednio zorientowaną na realizację założonego z góry i zarazem restrykcyjnego celu inflacyjnego, wówczas negatywnie wpływa to na dynamikę wzrostu gospodarczego. W przypadku utrzymywania się tej sytuacji przez dłuższy okres, gospodarce strefy euro grozi pojawienie się i utrwalenie wśród uczestników rynku oczekiwań deflacyjnych. Wówczas dążenie do ożywienia gospodarczego w strefie euro stanie się zadaniem niezwykle trudnym. (abstrakt oryginalny)