W ostatnich dekadach wśród naukowców wzrosło zainteresowanie lepszym zrozumieniem i pomiarem dobrobytu człowieka. Powszechnie uznaje się, że wyłączne zainteresowanie produkcją i konsumpcją, mierzonymi w rachunkach narodowych, m. in. w formie PKB, jest strategią niewystarczającą i nie powinno być jedynym źródłem wiedzy dla decydentów politycznych. Niniejszy artykuł dotyczy nierynkowej aktywności produkcyjnej, która jest źródłem ekonomicznego dobrobytu postrzeganego jako składowa obiektywnego dobrobytu gospodarstw domowych. W analizie wykorzystano mikro-dane z dwóch edycji (2003-04 i 2013) polskich badań budżetu czasu. Celem artykułu było zbadanie, w jaki sposób różnice w wykorzystaniu czasu między pracownikami zatrudnionymi a bezrobotnymi wynikają z różnych podstawowych cech demograficznych. Wyniki wskazują, ile minut dodatkowej produkcji gospodarstwa domowego odpowiada każdej godzinie czasu rynkowego nieprzepracowanej przez osoby bezrobotne w różnych typach gospodarstw domowych. Dzięki przyjętej strategii badawczej wyróżniamy grupy społeczne, które są najbardziej dotknięte podczas recesji gospodarczej i wysokiego poziomu bezrobocia, oraz te, dla których koszt niekorzystnych warunków rynkowych jest stosunkowo niski. Wyniki wskazują, że niezależnie od cech społeczno-ekonomicznych gospodarstw domowych, najwyższe stopnie kompensacji obserwuje się wśród bezrobotnych kobiet. Porównanie wyników z TUS 2004 i TUS 2013 ujawnia zmiany w alokacji czasu dla mężczyzn i kobiet. Skala substytucji w 2004 r. była największa w przypadku kobiet mających dzieci i dla najwyższego poziomu wykształcenia. W 2013 r. najwyższy stopień kompensacji charakteryzował młode matki i młodych ojców. (abstrakt oryginalny)