Strategia przyjęta przez Europejski Bank Centralny, Komisję Europejską i Międzynarodowy Fundusz Walutowy po wybuchu globalnego kryzysu ma na celu stworzenie nowych, trwałych fundamentów wzrostu gospodarczego dla krajów członkowskich strefy euro i całej Unii Europejskiej, przy pełnym zatrudnieniu i dynamice produkcji odpowiadającej produktowi potencjalnemu. U podstaw tej strategii leży doktryna ekonomii neoliberalnej, raczej w jej "miękkim" niż "twardym" wariancie, wspierana zaleceniami "nowej syntezy ekonomicznej". Autor twierdzi, że strategia neoliberalna nie tylko nie spełni pokładanych w niej nadziei, ale przeciwnie - utrwali tendencje stagnacyjne. Jedynie rozwój oparty na rekomendacjach ekonomii pokeynesowskiej i jej rozwinięciach opartych na pracach M. Kaleckiego może dopomóc strefie euro odzyskać utraconą dynamikę gospodarczą przy wysokim zatrudnieniu, co zwiększy jej wewnętrzną spójność gospodarczą i polityczną oraz jej integracyjną atrakcyjność. Taka strategia powinna uznać konieczność aktywnego wspomagania popytu sektora prywatnego wydatkami publicznymi - jednak przy utrzymaniu w ryzach relacji deficytu budżetowego i długu publicznego do PKB oraz kontroli państwa nad rynkami finansowymi i spekulacyjnymi przepływami kapitału. Drugim ważnym postulatem jest przywrócenie "partycypacyjnego" charakteru wzrostu gospodarczego i odwrócenie narastających tendencji do polaryzacji rozkładu dochodów. (abstrakt oryginalny)