To właśnie sprzężenie ciągłości i zmiany przesądza o tym, że Maksymilian Pohorille należy równocześnie do minionej epoki realnego socjalizmu, jak i do współczesności. Z jednej strony wynika to z aktualności wielu jego opracowań, z drugiej natomiast z faktu, że oto jesteśmy my - jego uczniowie. Różni różnie mogą go wspominać, ale nawet ci najbardziej krytyczni i powściągliwi w ocenach przyznają, że nauczyli się sporo, a niektórzy bardzo dużo. Spuścizna Pohorillego bowiem to nie tylko jego publikacje, lecz także jego wychowankowie. Niejeden z nich doszedł wysoko i zaszedł daleko. Wśród byłych studentów i doktorantów Profesora są późniejsi uczeni i nauczyciele, politycy i dyplomaci, działacze gospodarczy i społeczni, Polacy i cudzoziemcy. Nie tylko sami skorzystali z lekcji swego nauczyciela, lecz mogli jakąś część tej mądrości i wiedzy przekazywać dalej. I trwa to nadal. (fragment tekstu)