Za najbardziej rozpowszechnioną odpowiedź na Wielki Kryzys lat 1929-1933 uznaje się idee Johna M. Keynesa i politykę New Deal wprowadzoną w Stanach Zjednoczonych przez prezydenta Franklina D. Roosevelta. Odpowiedzią intelektualną w Niemczech stał się nurt ordoliberalizmu, który szukał alternatywnej "trzeciej drogi" między kapitalizmem w wydaniu leseferystycznym a kolektywną gospodarką centralnie sterowaną. Niniejszy artykuł omawia główne ordoliberalne programy polityki gospodarczej i społecznej, przedstawione przez głównych przedstawicieli tego nurtu: Waltera Euckena, Wilhelma Röpkego i Alexandra Rüstowa. Prezentacja tych koncepcji jest poprzedzona opisem, jak ordoliberałowie postrzegali kryzys gospodarczy i społeczny ówczesnej epoki. Artykuł składa się, poza wstępem i zakończeniem, z 8 części, poświęconych kolejno następującym zagadnieniom: a) kryzys leseferyzmu, b) geneza ordoliberalizmu, c) diagnoza kryzysu społecznego, d) sanacja kapitalizmu, e) obrona rynku, f) sprawne państwo, g) programy polityki gospodarczej, h) kwestia społeczna. Na końcu podano główne wnioski. (abstrakt oryginalny)