Celem artykułu jest ocena ewolucji wspólnej polityki rolnej (WPR) Unii Europejskiej w kontekście paradygmatów industrialnego i trwale równoważonego rozwoju jako opcji alternatywnych, które są odzwierciedleniem neoliberalnego vs instytucjonalnego modelu gospodarki. Autorzy próbują ocenić różne instrumenty tej polityki w następujących obszarach: 1) uzasadnienie wsparcia finansowego dla sektora rolnego, 2) nowa interpretacja rent ekonomicznych w rolnictwie z uwzględnieniem samoistnej wartości ziemi, 3) deprywacja społeczno-ekonomiczna rolników (dysparytet dochodów rolniczych do pozarolniczych), 4) przejście od industrialnego wzorca rozwoju na rozwój trwale równoważony. Autorzy uważają, że sektor rolny wymaga finansowego wsparcia ze strony państwa. Potrzebne są odpowiednie bodźce fiskalne (dopłaty oraz ulgi podatkowe), które pozwolą zmodernizować produkcję rolną, poprawią infrastrukturę, stworzą warunki do tworzenia alternatywnych źródeł zarobkowania oraz przyczynią się do świadczenia dóbr i usług publicznych przez rolnictwo na rzecz społeczeństwa. Autorzy opowiadają się za nową koncepcją rozwoju sektora rolnego i obszarów wiejskich, tzw. rolnictwem trwale równoważonym, w którym obok efektywności ekonomicznej uwzględnione byłyby postulaty ochrony środowiska oraz kwestie społeczne dotyczące mieszkańców wsi. Zdaniem autorów obecna polityka rolna UE przyjmuje takie właśnie cele, przyczyniając się do długotrwałego i harmonijnego rozwoju rolnictwa w krajach Unii Europejskiej. (abstrakt oryginalny)