Autorzy starają się odpowiedzieć na pytanie, czy obciążenie behawioralne, jakim jest krótkowzroczność (myopia) w zakresie indywidualnych decyzji emerytalnych faktycznie występuje i uzasadnia istotną rolę państwa w systemie emerytalnym w celu zapewnienia odpowiedniej adekwatności dochodowej. Analizie poddają zależność pomiędzy uczestnictwem obywateli w dobrowolnych planach emerytalnych i wybranymi cechami systemu egzemplarz redakcyjny Key Text emerytalnego, charakteryzującymi jego publiczny i obowiązkowy charakter, jak również jego obecną i oczekiwaną hojność. Przeprowadzone badanie empiryczne obejmuje ponad 20 krajów OECD i oparte jest na danych przekrojowych z okresu 2011-2013. Wykorzystano w nim metody modelowania ekonometrycznego oraz wielowymiarowej analizy statystycznej. Uzyskane wyniki wskazują, że dane zagregowane do poziomu makro nie potwierdzają występowania zjawiska myopii w decyzjach emerytalnych. W krajach z mniej hojnymi systemami emerytalnymi uczestnictwo osób pracujących w dobrowolnych planach emerytalnych jest bardziej powszechne. To sugeruje, że ludzie przyzwyczajają się do obowiązującego w danym kraju systemu emerytalnego i uwzględniają jego hojność i relację między publicznym i prywatnym segmentem w podejmowanych decyzjach o uczestnictwie w dobrowolnych planach emerytalnych. Dlatego myopia nie może być argumentem wspierającym dominującą rolę państwa w systemie emerytalnym. Dotyczy to zarówno publicznego zarządzania systemem emerytalnym, jak i szerokiego zakresu obowiązkowego systemu emerytalnego. Uzyskane wyniki nie kwestionują roli państwa w zabezpieczeniu emerytalnym, stanowią tylko argument za jej racjonalizacją. (abstrakt oryginalny)