Celem opracowania jest zbadanie znaczenia rezerw dewizowych w łagodzeniu przebiegu kryzysu i ustalenie, czy duże rezerwy zwiększały odporność na kryzys finansowy lat 2008-2009. W części teoretycznej omówiono korzyści netto z akumulacji rezerw i przedstawiono makroekonomiczny model optymalnego poziomu rezerw. W części empirycznej dokonano estymacji optymalnego poziomu rezerw dla gospodarek wschodzących w okresie poprzedzającym kryzys, a następnie zbadano, używając szeregu zmiennych kontrolnych, w jakim stopniu wskaźniki faktycznego poziomu rezerw dewizowych do ich optymalnego poziomu objaśniają zróżnicowaną odporność gospodarek wschodzących na globalny kryzys finansowy. Ustalono po pierwsze, że kraje, które posiadały większe rezerwy dewizowe, faktycznie okazały się bardziej odporne na kryzys. Problemy z wykryciem tej relacji, które występowały we wcześniejszych badaniach, były wynikiem opierania się na faktycznym poziomie rezerw, bez jego odniesienia do poziomu optymalnego. Po drugie, zidentyfikowana relacja była stabilna i odporna na uwzględnienie w analizie szeregu zmiennych kontrolnych stosowanych w innych opracowaniach empirycznych. Po trzecie, większość objętych próbką krajów miała rezerwy dewizowe na poziomie przewyższającym wartość optymalną, co w połączeniu z wykrytą relacją między kosztami kryzysu a rezerwami, skłania do przypuszczenia, że optymalny poziom rezerw może być niedoszacowany. (abstrakt oryginalny)