Podsystem wiedzy obejmujący innowacje, badania naukowe oraz kształcenie jest jednym z kluczowych obszarów instytucjonalnych, które współtworzą każdą gospodarkę narodową. W ostatnich 15 latach podsystemy wiedzy uległy głębokiej transformacji i stały się głównymi motorami konkurencyjności gałęzi przemysłowych, wzrostu oraz rozwoju gospodarczego w zglobalizowanym świecie. Niniejszy artykuł dokonuje gruntownego przeglądu obszernego piśmiennictwa poświęconego problematyce podsystemów wiedzy w krajach Europy Środkowo-Wschodniej. Wynikające z przeglądu wnioski dla polityki gospodarczej są jak dotąd ambiwalentne. Najbardziej bezpośrednią implikacją dla polityki gospodarczej krajów regionu wydaje się potrzeba znacznego ainwestowania w kształcenie, szkolenia zasobu pracy oraz badania naukowe w celu ustabilizowania bieżących przewag komparatywnych krajów Europy Środkowo-Wschodniej na tle globalnych procesów realokacji produkcji oraz w celu przyciągnięcia nowych inwestycji. Jak dotąd, stosunkowo niski poziom wydatków na badania i rozwój pozostaje typową cechą dla krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Liczba patentów przypadających na jednego mieszkańca w krajach Europy Środkowo-Wschodniej jest bardzo niska. Działania podejmowane przez przedsiębiorstwa transnarodowe tłumaczą relatywnie mniejszą lukę do pozostałych gospodarek europejskich w zakresie obecności w regionie wysokich technologii. Pod względem kształcenia nie istnieją wyraźne wzorce dzielone przez kraje Europy Środkowej i Wschodniej. Niektóre kraje regionu wykazują podobieństwa z kontynentalnym systemem kształcenia. Słowenia natomiast pozostaje jedynym krajem regionu przypominającym systemem edukacji odnoszący sukcesy model nordycki. (abstrakt oryginalny)