Artykuł zawiera analizę wewnętrznej spójności nowej ekonomii strukturalnej (NSE), koncepcji polityki wzrostu gospodarczego sformułowanej przez chińskiego ekonomistę Justina Y. Lina, oraz jej zdolności do tłumaczenia gospodarczych sukcesów i porażek krajów rozwijających się. Po dekadach hegemonii konsensusu waszyngtońskiego NSE, opowiadając się za selektywną polityką przemysłową, stwarzała wrażenie paradygmatycznej zmiany w badaniach nad rozwojem. Jednak analiza tej koncepcji ujawnia istotne mankamenty. NSE to niewiele więcej niż zestaw reguł polityki wzrostu wraz z bardzo ogólną i dyskusyjną wizją procesów rozwoju gospodarczego, na które składają się arbitralnie dobrane elementy ekonomii neoklasycznej. Autor nie proponuje żadnej metodologii oraz terminologii, które mogłyby otworzyć nowe pola badawcze lub znacząco pogłębić dotychczasowy stan wiedzy. Odświeża jedynie stare dychotomiczne ujęcia promocji eksportu i substytucji importu. Podkreśla, że państwo jest niezbędne w procesach rozwoju, ale nie przedstawia żadnych nowych argumentów na rzecz interwencjonizmu. Wbrew popularnym poglądom, koncepcja ta nie tłumaczy należycie gospodarczych sukcesów krajów Azji Wschodniej (Japonia, Korea Płd., Tajwan). Dobór wykorzystanej literatury jest tendencyjny i dopasowany do z góry przyjętej tezy. NSE trudno uznać za „trzecią falę myśli rozwojowej”, a przymiotnik „nowa” wydaje się służyć jedynie celom marketingowo-retorycznym. W artykule posłużono się metodami analizy treści, metodą porównawczą oraz metodą analizy logicznej.