W okresie 1996-2017 nastąpił znaczny postęp w zakresie zmniejszania się różnic poziomu PKB per capita między nowymi krajami członkowskimi UE (UE-13) i starymi krajami członkowskimi (UE-15). Sukcesy poszczególnych nowych krajów członkowskich w pokonywaniu dystansu dochodowego do Europy Zachodniej były jednak zróżnicowane. Można przypuszczać, że zależały one w dużej mierze od zróżnicowanego zestawu czynników determinujących poziom ich PKB per capita i jego wzrost. Głównym celem artykułu jest weryfikacja powyższej hipotezy. Przeprowadzone badania potwierdzają, że PKB per capita krajów, które w największym stopniu zmniejszyły swój dystans do najbogatszych krajów UE (Litwa, Łotwa, Estonia, Polska i Słowacja), kształtowały głównie zasoby kapitału ludzkiego, stopień zaawansowania technologicznego eksportu i jakość instytucji. Natomiast kraje, w których zaobserwowano tendencje dywergencyjne (Cypr i Malta), ujawniają znacznie większy wpływ tradycyjnych czynników wzrostu gospodarczego (tj. wzrostu liczby ludności i akumulacji kapitału). W pracy zastosowano metody ekonometryczne, w szczególności przekrojowe i panelowe regresje wzrostu. (abstrakt oryginalny)